Jak nie łapie się wrzosówek, czyli historia z dramatycznym antraktem i częściowym happy endem - odc. 2

Dzień drugi. Wtorek, Trzech Króli.

Dzisiaj mamy mocną ekipę, jedziemy po Agniechę, która wyraziła ochotę uczestniczenia w poszukiwaniach. To chyba - na pewno! - najpiękniejszy dzień tej zimy. Na gałęziach osadziła się szadź, świeci słońce, śnieg skrzy się brylantowo i czujemy się jak w Narnii albo innej bajce. Szkoda tylko, że musimy odnaleźć i przekonać do powrotu 11 owiec.
Dwie wciąż pasą się na łące pana M., ale gdzie jest pozostała dziewiątka?
Jeszcze dobrze nie ruszyliśmy spod domu Agnieszki, gdy dziewczyny krzyczą "są owce!".
Jakie owce, to przecież sarenki... mruczę pod nosem. Ale wspinam się z mozołem pod górkę i owszem - po chwili napotykam uważne owcze spojrzenie. Jest jedna. Gapi się przez chwilę, a potem oczywiście spyla. Bawimy się w Winnetou i idziemy po śladach. Jak odróżnić ślady owcze od sarnich? To proste: owce zostawiają po bokach smugi od runa, tak jakby ktoś przeczesał śnieg miotłą ;) W końcu wypędzamy owieczkę na drogę w kierunku krzyża... czyli w stronę domu. Jakiś czas biegnie przed samochodem, po wczorajszych koleinach - tak jej na pewno wygodniej, bo śniegu jest sporo. Jest już całkiem blisko, ale przy pierwszych zabudowaniach R. nagle zbacza z trasy na pole. Wysiadamy z auta i próbujemy ją skłonić do zachowania właściwego kierunku, cóż... zawraca galopkiem tam, skąd przyszła. Agniecha i ja idziemy po jej śladach, wężykiem. Ale rozpłynęła się w powietrzu... 
A Padre z Adą jadą do domu po Zoriona, jej psa tropiącego (no i w końcu owczarka ;-))
Taak, użycie Zoriona to był strzał w dziesiątkę. Kiedy na skraju agniechowego lasku zobaczyliśmy stadko, Padre zajechał od drugiej strony i napędził je na nas. A Zorion ruszył do akcji! Pięknie odseparował jedną owieczkę, a ta gapa na zakręcie przewróciła się na grzbiet i... została z nóżkami godzącymi w niebo. Padre dobiegł, zamotał jej uwiąz na rogach i - jest pierwsza! Nie było łatwo doprowadzić ją do samochodu, skakała jak mustang. Ale w bagażniku zaraz się uspokoiła.
Tymczasem Zorion złapał drugą owcę, ale uciekła, zanim Ada dobiegła. Trzecią zapędził w jeżyny i tam się zaplątała. Znów ją Ada złapała na uwiąz i do auta... mamy dwie! Jedziemy z nimi na pastwisko, każda z nas - Agniecha i ja -  trzymając "swoją" owcę... a Ada i Zorion szukają reszty.
Ledwie udało nam się łajzy zamknąć w zagrodzie i wrócić, a tu kolejny sukces: Zorion znowu przytrzymał jedną i już ją Ada miała zamotaną na uwiązie. Jesteśmy pełni euforii i wiary, że teraz to już tylko kwestia czasu, by wszystkie wyłapać. Wracamy na popas do domu, zjeść zupę i dać Zorionowi odpocząć - chłopak napracował się rzetelnie. A kiedy zawozimy tą trzecią złapaną uciekinierkę... na pastwisku pod drzwiami zagrody stoi owieczka, którą tropiłyśmy z Agniechą. Sama wróciła do domu ;) i bardzo się ucieszyła, kiedy wpuściliśmy ją do koleżanek. 
Mamy więc cztery w zagrodzie ;)
Ale to jeszcze nie koniec. 
Tuż przed zmierzchem odwozimy Agniechę do domu. W drodze powrotnej postanawiamy "zapolować" na te dwie outsiderki, co to wyżerają spod śniegu koniczynę pana M. Jednak Zorionek jest już zmęczony, a one nażarte i wypoczęte. Uciekają mu, rozdzielając się w dwóch kierunkach.
Potem wieczorem dostajemy wiadomość, że jedna podeszła do zagrody dla koni pani D., ale przepędził ją kucyk... Pani D. zamknęła konie (i kucyki) i wystawiła siano, ale owieczka już nie wróciła.
I tak to moja radość została przyćmiona.

Zdjęcia owieczek - jeszcze w komplecie - dzięki oku, aparatowi i uprzejmości kochanej mojej Megi ;-)

ps
Padre kazał Was uprzedzić, że odcinków będzie dużo... dzisiaj jest dzień dwunasty, a jeszcze nie ma zakończenia...