Jak nie łapie się wrzosówek, czyli historia z dramatycznym antraktem i częściowym happy endem - odc. 1

Dzień pierwszy. Poniedziałek.
Całą noc padał śnieg, jest zupełnie biało. Idziemy z samego rana na pastwisko, Padre dorobić do owczego paśnika korytka na owies, ja wypuścić kozy. Jest zupełnie cicho i nagle pytam "gdzie są wszyscy?"... oprócz kózek, które są zamykane na noc, na pastwisku nie ma nikogo. Mokry ciężki śnieg położył pastucha od strony pola i nasze zwierzaki poczuły się wolne. Nic to nowego, że hucuły wybrały się na przechadzkę, ale pierwszy raz poszły za nimi owce.
Spokojnie jedziemy do Mlądza w zwyczajowe miejsce ucieczek naszych koni - poletko koniczyny u pana M. i - niespodzianka... nie ma ich. No to cóż... idę na poszukiwania, a Padre wraca autem do domu. Znów zaczyna padać śnieg i nawet mi się to podoba ;) Jednakowoż nie znajduję ani śladu uciekinierów.
Tymczasem Padre znajduje owce, całkiem niedaleko od domu. Jedziemy tam z dużym żółtym wiaderkiem suchego chleba.
I w tym momencie weryfikują się zasady łapania wrzosówek, funkcjonujące w obiegowej opinii.
Otóż.
Owiec wrzosówek nie łapie się na suchy chleb.
Nie łapie się też na żółte wiadro.
Stado spieprzyło, mimo zachęcającego wymachiwania żółtym wiaderkiem z szurchającym suchym chlebem. W złą stronę spieprzyło - w stronę Mlądza. Ja za stadem, z żółtym wiaderkiem... Dobrze, że jest ten śnieg, idę po śladach, w końcu widzę je ze wniesienia. Jednomózgowe stado włazi na podwórko pani S., wtedy wyskakuje z ujadaniem mały kundelek i stado się rozpierzcha, ja biegnę za owcą, która wybiegła na szosę i wpadła do czyjegoś ogródka. Stoi przed drzwiami domu i przez chwilę mam nadzieję, że da się złapać. Dzwonię po Padre "przyjedź do Mlądza, mam owce". Podchodzę do owieczki przymilnie grzechocząc chlebem. Oczywiście spieprza w głąb ogrodu. Ganiamy za nią we czwórkę - ja, Padre i dwóch miłych panów - nie ma szans. Te słodkie owieczki w sytuacji zagrożenia skaczą w górę na metr jak pingpongi. 
W końcu jedyne, co możemy zrobić, to zagonić ją z powrotem do stada.
Pani S. zamyka pieski i udaje nam się stado skonsolidować. I tam je zostawiam, na skraju jej łąki. Mam wrażenie, że patrzą na mnie z lekką pogardą, gdy odchodzę ze spuszczoną głową i żółtym wiadrem. 
Zaczyna się niezła zadymka, śnieg wiruje, wiatr wtłacza oddech do ust. Idę na skróty do R. i nagle w tej zadymce na górce, koło krzyża*, widzę nasze konie! Próbuję je wołać, ale chyba nie słyszą, i tylko ich zady nikną w śnieżycy...
Wlokę się więc do domu.
Dostajemy cynk, że dwie owce odłączyły się od stada i pasą się na polu pana M. (koniczyna!). Jedziemy z powrotem do M. - są! Podchodzę do nich bliziutko i rzucam chleb. Owszem, zjadają - i odsuwają się na bezpieczną odległość. Próbuję je zagonić w stronę domu, ale zupełnie nie chcą współpracować. Kawałek idą we właściwym kierunku, ale potem zataczają łuk i wracają w to samo miejsce. I tak sobie krążymy godzinkę, aż w końcu kończy się suchy chleb i moja cierpliwość. I po raz trzeci wracam do domu... sama.
Potem jest już z górki.
Agniecha dzwoni, że nasze konie ktoś widział i już wiadomo, gdzie są.
Przyjeżdża Ada z Zorionem. Trasę z Jelonki miała taką, że śmierć w oczach...
Pod nasz dom przyjeżdżają ludzie, którzy też konie widzieli.
Ładujemy się w auto i Padre po raz kolejny zawozi nas na miejsce. O dziwo, klacze są wręcz szczęśliwe, że chcemy je zabrać do domu, Oda sama wpycha łeb w kantar. Są całe spocone i idą grzecznie, cichutko tylko parskając. Ogierki depczą nam po piętach. Pada śnieg i jest taka mgła, że niczego nie widać na 10 metrów. Idziemy drogą, potem skrótem, potem się gubimy. Gdyby nie GPS w telefonie Adki chyba byśmy się długo błąkały...
Ale gdy trafiamy na krzyż* już jesteśmy w domu... prawie.
Tak naprawdę mamy jeszcze kawałek i ostatecznie kiedy już możemy usiąść przy kominku z czymś na rozgrzewkę, jest godzina 20.

*Krzyż, dla tubylców, jest konkretnym znakiem orientacyjnym. Dla pozostałych - mniej więcej w połowie drogi między Rębiszowem a Mlądzem, na wzgórku.