Jak nie łapie się wrzosówek, czyli historia z dramatycznym antraktem i częściowym happy endem - odc. 5

Piątek rano. Dzień piąty.


Jak co dzień idę na pastwisko. Wypuszczam kózki, idę do przyczepy po siano. Wyskubuję garściami sianko z balotów i wtedy dzwoni moja komórka (ta, co ją zawsze mam w kieszeni), dzwoni P. "hej, co się dzieje z twoim zięciem, jest wydarzenie na fejsbuku, wszyscy go szukają..." Nogi uginają się pode mną "to chyba żart..." mamroczę. Przecież wczoraj Ada wysłała mi sms, że wszystko ok? 
NIe chciała mnie martwić... chciała, żebym przespała noc. Sama całą noc szukała Jarka z Zorionem nie wiedząc, czy znajdzie go żywego. Nie pozwoliła mi powiedzieć tym, którzy się dowiedzieli... ale przegapiła P. ;)
Heh, mogę się teraz silić na dowcip i wstawiać uśmieszki, ale nie było mi do śmiechu. Wszyscy już pewnie znacie tą część opowieści - ten dramatyczny antrakt - i wiecie, że szczęśliwie się zakończyła. Trudno mi opisać to, co było pomiędzy. Moja córka trzymająca formę, ani na chwilę nie poddająca się - i moje straszne myśli, które odganiałam z całej siły. Nie, nie, nie! Nadzieja umiera ostatnia!
I te dziesiątki ludzi, czasami zupełnie obcych, którzy wspierali nas - Ją - w tej walce o Jarka, jej przyjaciele z Drużyny czy z Fundacji MondoCane, którzy oplakatowali dosłownie całą Jelenią... szukali dojścia do policji, która nie popisała się ani profesjonalizmem, ani empatią... wymyślali sposoby, aby pomóc... I Wy, kochani moi blogerzy, kiedy nagle zobaczyłam zdjęcie Jarka na wszystkich zaprzyjaźnionych blogach...  nawet nie wiecie, jak bardzo dodawało to nam otuchy ;)
Ja nie przydałam się na nic więcej, niż być obok Niej i parzyć dużo herbaty.
Ale kiedy Ada wróciła z Zorionem przed północą, kompletnie mokra, bo dwie osoby widziały kogoś podobnego do Jarka w Cieplicach i musiała sprawdzić trop... poczułam, że wszystkie nasze spekulacje są błędne... i że Jarek odnajdzie się jutro.
Zmusiłam moją córeczkę ;) do kąpieli i pójścia spać. Zasnęła natychmiast, a ja przytulałam ją mocno całą noc. 


Dzień szósty, sobota.
Godzina 8. Dzwoni mój telefon, to Padre -"Jarek się znalazł!" Dzwoniła policja, że Jarek jest i ktoś powinien go odebrać.
Budzę Adę! Wszystko jest wykrzyknikiem! Jest, odnalazł się!
Ale nie byłabym sobą, gdyby nie dopadły mnie wątpliwości...
Oddzwaniam do Padre: wiesz, kochanie, a może to jakiś głupi żart? Zadzwoń, sprawdź, Ada by tego nie zniosła...
Więc Padre dzwoni pod numer znaleziony w googlach - Komenda Miejska w Jeleniej Górze. A tam - nikt nic nie wie. Pustka, przerażenie... Padre oddzwania pod ten poprzedni numer, zgłosiła się komenda policji i gość potwierdził, że owszem, jest Jarek, ale w szpitalu  na SORze, policjanci też tam są. Uff.

Potem to już wiecie. Ada czeka w szpitalu, aż Jarkowi zrobią wszystkie badania, ja gotuję ogórkową. Agniecha dzwoni, że widziano Zygfryda po drugiej stronie rzeczki, ale on musi poczekać, owce też. Wcześniej płakałam, gdy nie mogłam znaleźć moich owieczek... świadomość, że się gdzieś tułają doprowadzała mnie do rozpaczy. Teraz jakoś wszystko mi się przewartościowało. Długo nie mogłam zasnąć spokojnie, odespać stresu i zmęczenia, uspokoić myśli. Ale już jest lepiej. Najważniejsze rzeczy na świecie, to zdrowie i być razem ;) Reszta zawsze da się jakoś poukładać.