Jak nie łapie się wrzosówek, czyli historia z dramatycznym antraktem i częściowym happy endem - odc. 4

Nastąpił dzień czwarty czyli - czwartek.


Niestety, żadna owca nie była tak miła, aby sama wrócić o poranku.
Pojechaliśmy więc my do nich... jak myślicie, gdzie? Oczywiście do Agniechy. Po drodze wszędzie widzieliśmy owce: owca-krzak, owca-pieniek, owca-kępa trawy... Mózgi tak się nastroiły na owce, jak na grzyby podczas grzybobrania. Jednak nie udało się znaleźć żadnej.

Agniecha częstuje nas gorącą herbatą; jesteśmy już zmęczeni, a Zorion kuleje. Tego dnia czeka nas powtórka z rozrywki: znowu idziemy na pastwisko na górkę i znowu jedna owca postanawia popłynąć. Biedna Ada znowu musi wskakiwać do rzeki ;) Stoi z owcą po jednej stronie rzeki, ja jestem po drugiej w ostatniej parze suchych butów, więc dzwonimy po ratunek do Padre. Czekamy i czekamy... Ada zaczyna jęczeć, że zamarzają jej stopy... okazuje się, że jakiś człowiek widział owcę i chcąc przekazać tą wiadomość, swoim autem skutecznie zablokował Padre wyjazd.

W końcu jest, wspólnie wyciągają owieczkę i ładują się do auta. Ja biegnę po drugiej stronie rzeki w stronę mostku, żeby mnie po drodze zgarnęli. Wsiadam... i widzę Padre zalanego krwią. Och, to on sam zdarł sobie kawał skalpu, zbyt nerwowo zamykając bagażnik... krew spływa mu z czoła po twarzy, ale dzielnie dowozi nas do domu.
Owca trafia do "letniej kuchni" w miejsce wczorajszej pływaczki, wypuszczonej rano na pastwisko. 

Wydaje nam się, że mamy dość na dzisiaj. Dzwoni Agniecha, że owce weszły do lasku na wzgórzu i włączyły tryb niewidzialności. Ada chce wracać do domu, wybierają się wieczorem do kina. Ja najchętniej zakopałabym się w łóżku. Ale nic z tego: Agniecha dzwoni po raz drugi, że jedna owca stoi przed stajnią, a konie spanikowane zrejterowały na górkę. Jedziemy, mając cichą nadzieję, że po prostu wygarniemy ją ze stajni. Agniecha przemawiała do owieczki, ale tej się w końcu znudziło słuchanie i zanim znajdziemy się na miejscu - rozpływa się w lasku. Rozglądamy się za nią, ale ostatecznie odpuszczamy. 
Podejmujemy szybką decyzję, którą drogą jechać do domu - wybieramy w lewo. Jesteśmy totalnie zaskoczeni, kiedy po drugiej strony rzeczki zauważamy kroczącą z godnością owcę. Zawracamy szybko do najbliższego mostu, wysiadamy i idziemy w jej stronę, a Padre jedzie odciąć jej drogę na mostku następnym. Owca nas zauważa i ucieka, Zorion stara się ją zatrzymać. Cwana ta owca, nie wskakuje do Mrożynki tam, gdzie jest głęboko, szuka płytszego miejsca, gdzie mogłaby spylić na drugą stronę. Na szosie widzimy jakichś ludzi, drzemy się do nich "łapcie ją!"... ale oczywiście są kompletnie zdezorientowani i nawet nie próbują. W końcu na płyciźnie Zorion ją łapie.
Ada już miała wskakiwać do rzeki po raz drugi w tym dniu, ale zauważa betonową półkę i staje na niej, przytrzymując owcę. Tym razem ja zjeżdżam na tyłku po mokrym śniegu i wlewa mi się woda do butów, jestem mokra od pasa w dół...
Za to owieczka jest prawie sucha. Dołącza więc do swojej koleżanki, tę noc spędzą w czwórkę, z Jagnieszką i Rupertem.

Finalnie mamy osiem owiec. Brakuje dwóch i Zygfryda.

Ada jedzie w końcu do domu i przekonuje się, że jej mąż wyszedł z domu rano, bez telefonu i dokumentów, bez swojego psa - i nie daje znaku życia. W krótkim czasie o tym, że Jarek zaginął, dowiadują się wszyscy, oprócz mnie. Ta wiadomość dotrze do mnie dopiero rano. Mogę tą noc przespać względnie spokojnie.